παραλαλία

ή, ΝΑ

νεοελλ.

ιατρ. διαταραχή τού λόγου, ειδικότερα το φαινόμενο τής παραγωγής ήχου διαφορετικού από τον επιθυμητό και η αντικατάσταση, κατά την ομιλία, ενός φθόγγου από έναν άλλο

αρχ.

παρηγοριά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παραλαλῶ. Η λ. με την επιστημον. σημ. είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. paralalia].